De Giro d’Italia 2023 zal niet alleen herinnerd worden vanwege de epische beklimmingen, verraderlijk weer en zinderende eindsprints, maar vooral vanwege een briljante strategie die grotendeels buiten het schijnwerperslicht werd uitgevoerd. Terwijl Simon Yates gehuld in het maglia rosa op het hoogste podium stond, ging een cruciale sleutel tot zijn overwinning grotendeels onopgemerkt: de rol van Wout van Aert.
De Belg, bekend om zijn explosiviteit en veelzijdigheid, liet zijn eigen ambities varen om een meesterlijke ondersteunende rol te spelen. In dit artikel ontrafelen we hoe Van Aert, doorgaans een jager op overwinningen, zich ontpopte tot het strategische hart van Yates’ triomf—en waarom die keuze allesbepalend bleek.
—
De Van Aert-factor: Meer dan een knecht
In grote rondes draait alles vaak om de kopmannen, de klassementsrenners die om seconden vechten. Maar zelden komt een zege tot stand zonder een ijzersterke ploeg en doordachte tactiek. Bij Yates ging dit verder. Van Aert fungeerde niet als louter windbreker of lead-out; hij werd ingezet als een strategisch schaakstuk dat op beslissende momenten de koers dicteerde, rivalen destabiliseerde en Yates’ positie veiligstelde.
Op papier zou een renner als Van Aert—met zijn klimcapaciteiten, sprint en tijdrit—zelf als kopman kunnen meestrijden. Maar de kracht van Yates’ team lag in het herkennen van Van Aerts unieke veelzijdigheid én in het maken van het offers die het collectieve belang dienden.
—
Vier Sleutelmomenten: Tactiek in actie
Etappe 4 – De Vroege Chaos:
In een ogenschijnlijk rustige rit, koos Van Aert ervoor om vroeg aan te vallen. Deze actie noopte andere ploegen tot achtervolging, waardoor ze kostbare energie verspilden. Geen aanval om te winnen, maar een subtiele manier om rivalen uit hun ritme te halen.
Etappe 10 – Sprint in toom:
Een dag voor de sprinters, maar ook gevaarlijk voor tijdsverlies. Van Aert reed voorop en hield het tempo hoog, waardoor andere ploegen hun sprinters niet konden lanceren. Yates bleef veilig, terwijl anderen hun kaarten niet konden uitspelen.
Etappe 16 – Controle in de Bergen:
Op een dag vol beklimmingen reed Van Aert slim mee aan het front. Hij zette rivalen onder druk zonder zichzelf op te branden. Zijn constante aanwezigheid dwong hen energie te verspillen die ze later zouden missen.
Etappe 20 – Tijdritpsychologie:
Van Aert reed gecontroleerd en efficiënt, waardoor hij niet alleen zijn krachten spaarde, maar ook een mentale dreiging vormde. Zijn sterke prestatie demotiveerde aanvallers en gaf Yates extra ademruimte in de slotrit.
—
Het Onzichtbare Wapen: Psychologische Overmacht
Los van zijn fysieke bijdragen, was Van Aerts grootste wapen misschien wel psychologisch. Zijn dreiging—het idee dat hij op elk moment kon toeslaan—zorgde voor onzekerheid in het peloton. Die constante druk zorgde ervoor dat concurrenten nooit volledig vrijuit konden koersen.
—
Een Meester in Opoffering
Hoewel Van Aert geen ritzege boekte of zelf het podium haalde, was zijn impact onmiskenbaar. Zijn toewijding aan het teambelang was indrukwekkend. Zijn bijdrage aan Yates’ eindzege bewijst dat soms de grootste winnaars niet degenen zijn die als eerste over de streep komen, maar zij die in stilte het verschil maken.
De Giro van 2023 zal in de boeken gaan als de zege van Simon Yates. Maar het is ook het verhaal van een onconventionele samenwerking, van tactisch meesterschap en van een renner die zijn ego opzijzette voor het grotere geheel. Wout van Aert was de architect in de schaduw—en zonder hem was er misschien geen roze trui voor Yates geweest.
Be the first to comment